نورالمُریدین و فضیحة المُدعین
خواجه امام ابو ابراهیم اسماعیل بن محمد مستملی البخاری
Abu Ibrahim Bin Ismail Bin Muhammad Bin Abdullah Al-Mustamli Al-Bukhari
(م. ۴۳۴ ھ.ق.)
(قدس الله سرّه)
گفته است:
«و سئل امیرالمؤمنین على بن أَبى طَالب رضى الله عَنهُ و کرم الله وجهه عن الزهد فقال هُوَ أَن لَا یبالى من أكل الدُّنْيَا من مُؤمن أَو كَافِر». گفت زاهد آن است که باک ندارد از آنکه دنیا را که خورد مؤمن یا کافر. و علی مرتضی رضی الله عنه این معنی از سر وقت خویش گفت که چون او را و فاطمه و حسن و حسین و خادم ایشان را علیهم السلام و رضی الله عنهم از طعام مقدار مدی بود و افزونی نبود، و ایشان هم به آن نیازمند بودند. گاه مؤمن را بر نوشتن اختیار کردند گاه کافر را تا حق تعالی بر ایشان ثنا کرد و گفت: «وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا» و این اسیر کافر بود، و اگر ترک دنیا در حق کافر زهد نبودی ثنای حق را مستوجب نگشتندی که ستایش بر خیر باشد نه بر شر.
مستملی البخاری، شرح التعرف لمذهب التصوف