مجدد الف ثانی

اما ربانی شیخ احمد فاروقی سرهندی مجدد الف ثانی قدس سره
می گوید:
سخن به تطویل انجامید، بر سر اصل سخن آییم، گوییم که چون مجال سخن در فضای قدس ایزدی جَلَّ شَأنُهُ نیست، پس از مقام بندگی و ذُل و انکساری خود سخن کنیم. مقصود از خلقت انسانی، ادای وظایف بندگی است. و اگر در ابتداء و وسط، عشق و محبت داده اند، مقصود قطع تعلّق اوست از مادون جناب قدس جَلَّ سُلطَانُهُ. عشق و محبت هم مقاصد نیستند، از برای حصول مقام عبودیت اند. بنده خدا جَلَّ شَأنُهُ وقتی شود که از گرفتاری و بندگی غیر او تعالی، به تمام خلاص شود. و عشق و محبت وسیله انقطاع بیش نیستند. لهذا نهایت مراتب ولایت، مقام عبدیت است. در درجات ولایت، فوق عبدیت مقامی نیست.

مجدد الف ثانی، مکتوبات ربانی، دفتر اول، مکتوب ۳۰