فَخرُالدّین ابراهیم بن بزرگمهر بن عبدالغفار کمیجانی (همدانی)
شیخ فخر الدین عراقی
Fakhr al-Din Iraqi
(۶۰۹ – ۶۸۶ ه.ق. /۱۲۱۳ – ۱۲۸۹ م.)
(قدس الله سرّه)
گفته است:
بدان كه در اثنای هر لمعهای ازین «لمعات» ایمائی كرده میآید به حقیقتی منزه از تعین، خواه حبش نام نه خواه عشق، «اذلامشاحة فی الالفاظ»، و اشارتی نموده میشود به كیفیت سیر او در اطوار و ادوار، و سفر او در مراتب استقرار و استبداع، و ظهور او به صورت معانی و حقایق، و بروز او به كسوت معشوق و عاشق و باز انطوای عاشق در معشوق عیناً، و انزوای معشوق در عاشق حكماً، و اندراج هر دو در سطوات وحدت او جمعاً. «و هنالك اجتمع الفرق و ارتتق الفتق و استتر النور فی النور وبطن الظهور فی الظهور، و نودی من وراء سرادقات العزة»
الا كل شیئی ما خلاالله باطل،
و کل نعیم لا محالة زایل،
و غایت العین لارسم و لااثر،
و برزوالله الواحد القهار.
فخر الدین عراقی، لمعات، مقدمه