نورالدین عبدالرحمان جامی

خاتم الشعرا
نورالدین عبدالرحمان جامی
Nur ud Din Abdul Rahman Jami
(۸۱۷ – ۸۹۸ ه.ق. / ۱۴۱۱ – ۱۴۹۲ م.)
(قدس الله سرّه)

گفته است:

جمیل علی الاطلاق حضرت ذوالجلال و الافضال است. هر جمال و کمال که در جمع مراتب ظاهر است، پرتو جمال و کمال اوست، آنجا تافته و ارباب مراتب بدان سمت جمال و کمال صفت یافته. هر که را دانایی دانی، اثر دانایی اوست، و هر کجا بینایی بینی، ثمرۀ بینایی او. و بالجمله همۀ صفاتِ اوست از اوج کلّیّت و اطلاق تنزل فرموده و در حضیض جزویّت و تقیید تجلّی نموده، تا تو از جزو به کلّ راه بری، از تقیید به اِطلاق روی آوری. نه آنکه جزو را کلّ ممتاز دانی و به مقیّد از مطلق بازمانی.

رفتم به تماشای گل، آن شمع طراز
چون دید میان گلشنم، گفت به ناز
من اصلم و گلهای جهان فرع منند
از اصل چرا به فرع می مانی باز؟

از لطف قد و صباحتِ خَدّ چه کنی
وز سلسلۀ زلف مجعّد چه کنی
از هر طرفی جمال مطلق تابان
ای بی خبر از حسن مقیّد چه کنی

عبدالرحمان جامی، لوایح، لایحۀ پنجم

دیدگاه خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *